“Neem jij de telefoon mee op de plee?”
Een oprechte vraag die ik, tijdens mijn recente interactieve keynote ‘De Pauze Paradox‘ in Mechelen, over het taboe van pauze nemen op de werkvloer, aan de 300 gasten stelde.
Het resultaat van mijn onschuldige vraag zorgde voor enige animo… Meer dan de helft van de aanwezigen, 54% om precies te zijn, bekende dat hun telefoon hun stille metgezel is op het toilet! Rest de vraag, zijn we nog in staat om zelfs maar vijf minuten alleen te zijn met onze gedachten, zonder digitale afleiding?
Het concept van (toilet)pauze nemen is geëvolueerd – of moet ik zeggen, gedevalueerd? – tot een moment waarop we overspoeld worden door een tsunami van informatie, e-mails die beantwoord moeten worden, en eindeloze notificaties die schreeuwen om aandacht. De ironie is dat onze pogingen om een pauze te nemen ons vaak meer uitgeput achterlaten dan verfrist. En daar is dat ‘dopamine-spookje’ weer waar ik het vorige week al over had in mijn Gestoorde Mail “Hoogtepunt van seks“.
Het woord ‘pauze’ suggereert een stop, een moment van rust, een adempauze. Maar als we tijdens deze veronderstelde pauzes gekluisterd blijven aan onze telefoons, nemen we dan echt wel pauze? Of verplaatsen we simpelweg onze werkplek naar de meest geurige kamer? Zelfs de geleerde koppen zijn het erover eens: een prikkelvrije pauze is geen luxe, maar een noodzaak.
De volgende keer dat je de roep van de natuur hoort, stel jezelf dan de vraag: “Is dit het moment voor een digitale detox?” Het is tijd om de plee terug te claimen voor wat het ooit was: een toevluchtsoord voor rust, reflectie, en ja, zelfs verlichting… Soms is er niets zo bevrijdend als het ouderwetse ‘kakken’, zonder de digitale wereld aan je vingertoppen.
Ik weet het, ik blijf kakken op onze slecht werkende kantoren. Het is helaas zoals een stevige constipatie; een ellendig probleem. Zit het vast? Dan helpen we graag. Het enig wat je moet doen is je openstellen voor een andere aanpak. Wedden dat het oplucht?
